محتوای فایل دانلودی:
نخستین اقدام جدی در حفظ یک اثر تاریخی – فرهنگی، بررسی، پژوهش اولیه وثبت آن در «فهرست آثار ملی»است.ثبت مشخصات یک اثر در فهرست آثار ملی بدین منظور صورت می گیرد که امر حفاظت قانونی از آن اثر برای مسئولین امر میسر گردد. این امر وظیفه خطیری است که در جوامع امروزی بعهده دولت ها نهاده شده است. هنگامی که یک اثر به ثبت ملی می رسد، بدین معنی است که از این بین دولت وآحاد افراد جامعه و آن اثر تاریخی قوانین و مقررات ویژه ای حاکم است وروابط همگان با آن اثر تاریخی بوسیله قانون تنظیم و تعریف می شود. آثار تاریخی پس از ثبت ملی، در پناه قانون قرار گرفته و مورد حمایت واقع می شوند و این آغاز دمیدن روحی تازه در کالبد آنهاست.
اندیشه ثبت آثار و حمایت قانونی از اماکن تاریخی – فرهنگی در ایران حتی پیش از تدوین قانون حفظ آثار ملی مصوب 1309 شمسی در بین علاقمندان و دلسوزان میراثهای تاریخی و فرهنگی وجود داشته است. برای نخستین بار در اساسنامه اولیه انجمن آثار ملی (که امروزه به انجمن مفاخر فرهنگی تغییر نام یافته است) و در اواخر دوره احمد شاه قاجار (1301 هـ . ق) شکل گرفته است، تدابیری اندیشیده شد که بعدها پایه و اساس شکل گیری بسیاری از تصمیمات در زمینه حفظ و صیانت قانونی از آثار تاریخی و به تبع آن ثبت آثار واقع شد.
در ایران ثبت اثر در فهرست آثار ملی از بیست و ششم شهریور 1310 آغاز و با فراز و نشیب متعدد تا به امروز تداوم یافت. مجموع آثار ثبت شده در مدت هفتاد و چهار سال (26/6/1310 تا 26/6/1384)13400 مورد می باشد.
13 درصد از آمار ثبت شده مربوط به سالهای قبل از تشکیل سازمان میراث فرهنگی،؛ در طی مدت 54 سال، از 26/6/1310 تا 10/1101364 (تاریخ تصویب قانون تشکیل سازمان میراث فرهنگی) و87 درصد دیگر طی 20 سال از 10/11/1364 تا 26/6/1384 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده اند.
حدود 5/22 درصد از آثار ثبت شده (3001 اثر) مربوط به سال 1382 می باشد که شکستن رکورد ثبت آثار در طی سالیان را نشان می دهد.
جدول زیر تعداد آثار ثبت شده را در طی سالیان مختلف نشان می دهد.